Kızıl Saçlı Çocuk

Şehrin perdesini araladım bir gece… 

Başını eğerken bir meczup 

Ve kıvranırken uykusunda divane; 

Örtüyordu üstünü, gizlemek istercesine… 

Bir dinleniş 

Yahut inziva… 

Aralıksız fısıldayan sabah aydınlığında 

Ve yoran kalpleri, onca koşturmaca arasında… 

“Güneşin” diyordu kızıl saçlı çocuk; 

“Güneşin saçlarından tuttum bu gece. 

Bir merhameti andırıyordu sözleri 

Ve sanki düşlerimin orta yerinde, 

Bir daha ağarıyordu tan yeri…”