Hüzn-ü Seda

İçimde bir İstanbul yaşatıyorum:

Çığ gibi büyüyen kalabalıklara rağmen yalnız;

Göründüğü gökten daha çok ışıklı, daha çok karanlık…

İçimde İstanbul'dan en büyük parça, Ayasofya var:

Müjdelerin en güzeliyle tüm heybeti bir çocuk kadar şen.

Karşısında Sultan Ahmet,

İçinin çinileriyle bakanlar için nadide bir elmas,

Sarayların birbirlerine selamı var birbirlerinden uzakta

Küçüksu, Ihlamur, Adile Sultan, Nilhan Sultan…

Bir gençliğin dinçliği ile Üsküdar süslüyor içimdeki denizlerin sahillerini

Tüm kavuşmalar Kadıköy'de, Haydarpaşa'dan başlıyor

...ve tüm vedalar da vapur dumanına Haydarpaşa'dan karışıyor.

Nişantaşı’ndan Beşiktaş'a açılan kapılarımda deniz esintisinin çarptığı modernlik,

Arnavutköy'de biten meltemlere karışıyor.

Bir akşam Hisarüstü'nden İstinye'ye bütün erguvanları duyumsuyor;

Başka bir akşam Moda'da eski tramvayda yağmuru dinliyor tüm yolcular.

Ne garip okuduklarım, ya Bağlarbaşı'nda Nevmekan'da ya da Gülhane'de Ahmet Hamdi Tanpınar Müzesi’nde.

Kendimi Süleymaniye'de bulurken bir akşam ezanıyla İstiklâl'de kayboluyorum fütursuzca.

En çok Fethi Paşa'ya hasret iç çekişlerim,

Ağlamaya en çok Çengelköy'de meyilli acılarım,

Cihangir'den gördüklerimden farklı değil Levent'te gördüklerim,

Kapalıçarşı'da kaybettiklerimi Sepetçiler Kasrında bulmayı umduğumda anladım.

İçimde bir İstanbul var

İstanbul'un içindeki her şey de var…

Kalbim Kuzguncuk'ta adalara nazır bir apartman dairesinde gezinirken

Ruhum gördüğü adalara kayıtsız değil, Heybeliada'da.

Bir yandan Kariye’de yürüyorum diğer yandan Caferiye Medresesini tahayyül ediyorum.

Kuşkonmaz Camii kadar uzağım kuşlardan, Yeni Cami kadar yakınım onlara.

Balat'tan bir akşamüstü Pierre Loti'ye tırmanmış gibi soluk soluğayken.

Eskimiş baharların hüzünlü bakışlarında hayıflanıyorum,

Florya'da büyüyen bir çocuk olamadığıma

Belki de içime koskoca bir İstanbul'un sığışı da bundandır, bilemiyorum.

Bir İstanbul masalı kuruyorum ve o masalı Yeşilköy'den izliyorum

Hissediyorum içimde en derin yerde İstanbul.