Dünyaya Posta

Sevgili dünya,

Biliyorum çok yoruldun. Bin yıllardır ayakta olmanın haklı yorgunluğunu taşıyorsun sırtında.

Öyle bir yerdesin ki mülteci olarak mesken oldu insan sende. Derdin büyük, anlatamazsın. Anlatsan da anlaşılır mı, bilmiyoruz. Dünyanın yükünün omuzlarında olduğunu iddia eder insan dünyaya yük olarak geldiğini de yüklenmeyi, kendi istediğini de bilmezden gelerek. Aldırma sen bu söylenenlere, sitemlerin hepsi insanın kendi içine. Kendine olan isyanını bastıramadı ki insan talan etmelerine bir son versin.  Ne incitici bir yorgunluk, dağınık streslerin içinde tüm hıncına katlanıyorsun herkesin. Seni kirletiyor, dengelerini altüst ediyor yine de dönüyorsun. Bin yıllardır ayakta durup olup biten her şeye şahitlik ediyorsun, üstelik yaşıyorsun. Hangi savaşları görerek yaşlandın, kim bilir... Kaç tane acı gördün, acıyı gören gördün... Nice sırrın tek bilenisin. Yaşamalara karşı yaşamakla direnç gösteriyorsun. Her şeye rağmen yurtsun. Toprağında enva-i çeşit nebat bitiyor, sularından hâlâ berrak akanlar var. Yağmurlarından pislik ve taş yağmıyor üzerimize. İnsanın yaptıklarına bunca yıldır katlanıyorsun, elbette yoruldun, gücün yetse bağıracaksın koskoca uzay boşluğunda, tüm dengeleri değiştireceksin ama sen yüküne razı vakar bir duruşla kıyametin vaktini beklemektesin.